بسیار شنیده‌ایم که از حضور در فضای مجازی با عنوان «زندگی دوم» یاد می‌کنند. واقعیت این است که برای بیشتر ما امروز این حضور به نوعی زندگی کردن تبدیل شده است. نکته مهم این است که اگر واقعاً آن را زندگی دوم بدانیم، باید برای آن به وسعت یک زندگی، ابعاد و لایه‌ها و عرصه‌هایی قائل باشیم و آن را در سرنوشتمان مؤثر بدانیم و مهم‌تر این که برای این زندگی دوم، یک نقشه‌راه و دفترچه راهنما برای چگونه زیستن و سبک زندگی مجازی درست و مطلوب در دست داشته باشیم. اگر نوع حضور افراد در فضای مجازی و نوع انتخاب‌ها و طیف تصمیم‌گیری‌ها و طرز اقدامات و کنش‌گری‌های آنها را بررسی کنیم، می‌بینیم که با طیفی از سبک‌های زندگی دوم روبه‌روییم.

بعضی کاربران در این فضا برنامه‌ای جدی دارند و از تمام ظرفیت‌های فضای مجازی برای رشد و تعالی مادی و معنوی خود استفاده می‌کنند، اما کاربری هم هست که به صورت سرسری و بی‌تفکر به هر جهت فقط می‌چرخد و می‌چرخد.

بعضی افراد با صرف هزینه و وقت، کنشگری حرفه‌ای در فضای مجازی را یاد می‌گیرند و حتی دیگران را نیز آموزش می‌دهند، در حالی که دیگران این صرف هزینه و وقت را بی‌هوده می‌دانند و به صورت فردی نا‌آشنا از فضای مجازی استفاده می‌کنند و قطعاً در این بهره‌وری ضرر هم می‌کنند.